Geestelijke verzorging volgens plan

In oktober 2019 publiceerden M. Braakhuis, J.W.G. Korver en M.N. Walton het artikel ‘Professionele Nabijheid. Integratie van een relationele grondhouding en concrete doelgerichtheid binnen geestelijke verzorging’ in het TGV, 22(95). Op basis van literatuurstudie formuleerden zij de hypothese dat in de beroepspraktijk van geestelijk verzorgers de verhouding tussen een ‘relationele grondhouding’ en ‘concrete doelgerichtheid’ niet in orde is, door een te grote focus op de relationele grondhouding. Aan het eind van dat artikel stelden zij dat deze hypothese in de praktijk zou moeten worden getoetst.

Deze oproep werd de aanleiding van deze masterthesis. Gebruikmakend van thematische analyse (Braun en Clarke, 2006) werd een representatief sample van casestudies uit het Nederlandse Case Studies Project onderzocht. In de casestudies werd gezocht naar de verhouding tussen concrete doelgerichtheid en de relationele grondhouding. Vanuit de overtuiging dat gebruik van theorie iets prijsgeeft over de doelen die een geestelijk verzorger nastreeft, is voornamelijk gezocht naar gebruik van ‘Een theorie van de presentie (Baart)’, ‘Hermeneutisch-narratief pastoraat (Ganzevoort en Visser, en van Knippenberg), het ‘Diamantmodel (Leget)’ en ‘Contextueel pastoraat’ (Meulink-Korf & van Rhijn), welke theorieën in het theoretisch kader uitvoerig worden behandeld.

In de casestudies blijken geestelijk verzorgers ruimschoots gebruik te maken van (delen van) de verschillende theorieën. Opvallend is hoe ook het presentiepastoraat vaak doelgericht ingezet wordt, en hoe de onvoorspelbare ziekenhuiscontext planmatig werken kan bemoeilijken.